Er wordt in de praktijk reikhalzend uitgekeken naar de komst van ureaseremmer als erkende maatregel om de ammoniakemissie te beperken. Logisch, want het is een maatregel die aantrekkelijke kanten heeft. We schatten de potentiële emissiereductie nu op 40 procent. Dat is meer dan menig bestaande
emissiebeperkende maatregel. De kosten per kilo vermeden ammoniakemissie lijken relatief laag. Zeker wanneer je het vergelijkt met bijvoorbeeld het plaatsen van een emissiearme vloer. Het blijven uiteindelijk wel extra kosten. De maatregel lijkt geschikt voor een grote groep melkveehouders die daarmee niet hoeven te wachten tot de bank hun bouw- of uitbreidingsplannen heeft goedgekeurd.
Ze kunnen de maatregel namelijk in bestaande stallen toepassen. Als onderzoeker ben ik nauw betrokken bij het onderzoek naar ureaseremmer. Het ziet er goed uit, maar ik wil het enthousiasme wat matigen. Voorlopig moeten we met twee benen op de grond blijven staan. We hebben nog wel wat stappen te zetten, zoals aantonen wat het jaarronde effect van ureaseremmer is. Vervolgens moeten we een methode ontwikkelen om het middel effectief en praktisch toe te dienen op de vloer in de stal. Ook wordt er een sluitend systeem van borging en handhaving gevraagd. En er dient een definitieve erkenning van het middel te komen, al is daarbij nog de vraag of het hier om een huisvestings- of managementmaatregel gaat. In het geval van een managementmaatregel is nog niet helemaal duidelijk hoe de wetenschappelijke onderbouwing eruit moet zien voor een definitieve erkenning. De schatting is dat bovenstaand traject nog minstens een jaar gaat duren. Hoewel er dus van alle kanten hard gewerkt wordt, stroomt er nog wel wat water door de IJssel voordat het zover is. Nog even geduld a.u.b!
Vind hier het artikel over de voortgang van de ureaseremmer.